تلاش خامنه‌ای برای استفاده از استراتژی قدیمی‌ خمینی: ایجاد تنش بین‌المللی و جنگ افروزی برای سرکوب معترضین و حل اختلافات و مشکلات داخلی‌ حکومت

  روح الله خمینی در اوائل به قدرت رسیدنش با مشکلات سیاسی جدی و گسترش اعتراضات داخلی‌ مواجه شد، چه در درون حکومت و چه در بین توده‌های مردم. بر اساس شواهدی که امروز وجود دارد، ثابت شده است که وی به رغم هشدار‌های جدی صدام حسین، حاضر نشد دست از تحریک به شورش و اخلال در عراق بردارد و به استقبال از جنگ و خونریزی رفت. پس از آغاز جنگ هم همه شاهد بودیم که چگونه شروع به قلع و قمع معترضین و مخالفین سیاسی خود نمود و حکومت را "یک دست" کرد. اکنون علی‌ خامنه‌ای هم در شرایطی مشابه شرایط خمینی در اواخر سالهای دهه ۵۰ قرار دارد. اختلافات شدید درون حکومتی و گسترش روزافزون نارضایتی عمومی‌ از حکومت وی و همچنین وجود خطر جدی که از سوی جنبش سبز ملت ایران حکومت و دیکتاتوری وی را تهدید می‌کند، میتواند انگیزه مناسبی برای پناه بردن به استراتژی مخوف و جنگ افروزانه خمینی باشد. سخنان امروز خامنه‌ای در نماز جمعه تهران و حمله شدید وی به آمریکا و اسرائیل، در شرایطی که این دو کشور منتظر به دست آوردن فرصت و بهانه مناسب برای حمله نظامی به کشور ما هستند یادآور این موضعگیری تکان دهنده‌ خمینی است که مهدی بازرگان روایت می‌کند: 

«روزی در سال  ۱۳۵۹ از شورای انقلاب از من خواستند برای مشورت در مسئله مهمی در جلسه شورا شرکت ‏کنم . وقتی به جلسه رفتم دیدم اقای دعائی سفیر ایران در عراق نیز در جلسه حضور دارد. گفتند اقای دعایی ‏گزارشی دارند. اقای دعایی بیان کرد که در ماههای اخیر هر چند وقت یکبار و گاهی گاهی هرهفته مرا به ‏وزارت امور خارجه احضار و با ارائه مدارکی به دخالتها و کوشش ایران برای اخلال و اشفتگی در عراق ‏اعتراض می‌نمایند و من توضیح می‌دهم که این‌ها کار دولت ایران نیست و گروههای خودسرند که دنبال قدرت‌‏نمایی هستند و نظایر این نوع استدلالها برای رفع اعتراض. اما هفته گذشته صدام حسین مرا احضار کرد و پس از ‏بیان اعتراض شدید به دخالتها و اخلالها گفت این وضع برای من قابل تحمل نیست. شما بروید تهران و به اقای ‏خمینی بگویید من اولین دولتی بودم که جمهوری اسلامی را به رسمیت شناختم و اگر اجازه بدهند من (صدام) ‏خودم شخصا به ایران می‌آیم تا با مذاکره اختلافاتمان را حل کنیم اگر مایل نیستند با من مذاکره کنند من یک هیئت ‏عالیرتبه به ایران می‌فرستم و یا دولت ایران یک هیئت عالی برای مذاکره به عراق بفرستد تا اختلافات فیمابین حل ‏شود زیرا ادامه این وضع برای من قابل تحمل نیست و من برای خاتمه دادن به این وضع به ایران حمله نظامی ‏خواهم کرد. سپس اقای دعائی تاکید کرد که این آدمی است که حمله خواهد کرد. ‏‏شورای انقلاب تصمیم می‌گیرد که اقای دعایی به اتفاق اقای مهندس بازرگان و اقای دکتر بهشتی برای بیان ماجرا ‏و تعین تکلیف به دیدار رهبر انقلاب بروند. در این دیدار ابتدا اقای دعایی شرح کامل ماجرا و نهایتاً تهدید صدام را ‏بیان می‌کند رهبر انقلاب در پاسخ به او می‌گویند محلش نگذارید. سپس آقای مهندس بازرگان به استدلال می‌پردازد ‏که باید توجه کرد که امروزه موقعیت ما به علت اعمال تندی که شده ومواضع تندتری که اتخاذ گردیده است در ‏بین ملل جهان چندان مطلوب نیست و اگر گرفتار جنگ شویم کسی از ما حمایت نخواهد کرد بلکه از طرف مقابل ‏ما حمایت خواهند کرد. از این گذشته وضعیت ارتش به علت اعدام بسیاری از فرماندهان عالی و درجات پائین‌تر و ‏اهانت‌های بسیاری که به ارتش و ارتشیان از افراد و گروههای مختلف شده و میشود وضع بسیار نامناسبی دارد ‏و بکلی فاقد روحیه لازم است. از این گذشته تسلیحات نظامی ما عمدتاً امریکایی است و با مشکلات میان دو کشور ‏دیگر دسترسی به لوازم یدکی مشکل و شاید غیر ممکن باشد. بر اینها باید اضافه کرد که جهان غرب و حتی کشورهای عربی محال است بگذارند ما پیروز شویم. بنابراین باید از وقوع جنگ جلو گیری کنیم. رهبر انقلاب در ‏پاسخ می‌گویند گفتم محلش نگذارید. مجدداً آقای دکتر بهشتی شروع به استدلال می‌کند اما آیت‌الله خمینی تا سخن او ‏پایان گیرد تحمل نمی‌کنند و از جایشان برمی‌خیزند و برای بار سوم تکرار می‌کنند که گفتم محلش نگذارید و به طرف ‏در اندرونی حرکت می‌کنند . اقای دعایی که بسیار ناراحت شده بود می‌گوید آقا من به بغداد نخواهم رفت. آقای ‏خمینی که نزدیک در اندرونی رسیده بودند پس از تأمل کوتاهی رویشان را به طرف دعایی برگردانده و می‌گویند ‏وظیفه شرعی‌ات می‌باشد که بروی و بدون اینکه منتظر پاسخ شوند به قسمت اندرونی وارد می‌شوند. به شورای ‏انقلاب برمی‌گردند و آقای دعایی بسیار ناراحت بوده در حالی که گریه می‌کرده است می‌گوید به خدا قسم او (صدام) ‏حمله خواهد کرد.»1 

1

http://www.radiozamaneh.com/politics/2011/06/03/4462